بیشتر دنباله دارهای خورشید گذر(دنباله دارهای مسیر خورشیدی، دنباله دارهایی که در مدارشان بسیار به خورشید نزدیک می شوند یا از درون آن می گذرند) زندگیشان با ناله ای به پایان می رسد. اما بر پایه ی برآوردهای تازه، اگر دنباله داری به اندازه ی کافی بزرگ یکراست به درون خورشید شیرجه بزند، می تواند پایانی انفجاری داشته باشد.

در چند سال گذشته، رصدخانه ی خورشیدی ناسا، سوهو ( SOHO) دنباله دارهای پرشماری (سه یا چند مورد در هر هفته) را یافته که با فاصله ی بسیار کمی از کنار خورشید می گذرند. از میان این خورشیدگذرها، کوچک ترهایشان چندان دوامی ندارند. کارل باتامز، کارشناس خرشیدخراش های ناسا در آزمایشگاه نیروی دریایی آمریکا در واشنگتن دی سی می گوید: «اگر یک گلوله برفی شل درست کنید باید حواستان باشد که آن را زیر نور خورشید نبرید.» چیزی که این دنباله دارها را به هنگام گذر از لبه ی خورشید آب می کند، لایه ی بیرونی یا همانتاج خورشید نیست. تاج بسیار داغ است ولی تنُک تر از آنست که گرمای زیادی را تراوش و منتقل کند. این تابش شدید پرتوهای خورشید است که باعث تصعید یخ های دنباله دار و تبدیل آن ها به گازی می شود که به فضا می رود و یا باعث می شود دنباله دار از هم بپاشد.

اما به تازگی دنباله دارهایی دیده شده اند که بیش از گذشته به سطح خورشید نزدیک می شوند. در سال ۲۰۱۱،دنباله دار لاوجوی (C/2011 W3) در عمل از درون تاج خورشید گذشت و در حالی که تقریبا از هم پاشیده بود ولی هنوز جان داشت، از آن سوی تاج بیرون زد [ویدیوی زیر را مشاهده کنید]. دنباله دار آیسان نیز در سال ۲۰۱۴ چنین مسیری را پیمود ولی با همه ی بزرگی‌اش، بر خلاف لاوجوی از آتش خورشید جان سالم به در نبرد. خوب اگر یک دنباله دار، سر به سر با خورشید برخورد کند و به درون لایه های پایینی جو آن کوبیده شود چه رخ می دهد؟ باتامز می گوید: «دلیلی ندارد که چنین چیزی روی ندهد. خورشید یک هدف بسیار بزرگ است، و به اندازه ی کافی هم اجرام گوناگون در فضای سامانه ی خورشیدی در پرواز است.»

تصویری از دنباله دار لاوجوی که زنده از آن سوی خوشید بیرون آمد.

گلوله برفی های فراصوتی در دوزخ

یک گروه از دانشمندان به رهبری جان براون، اخترشناس سلطنتی اسکاتلند، پاسخ این پرسش را برآورد کرده است. وی می گوید: «من درباره ی این دنباله دارها گفتگو می کنم و آنها را گلوله برفی های فراصوتی در دوزخ نامیده ام.» یک دنباله دار برای رسیدن به جو پایینی خورشید باید جرمش دستکم ۱۰ به توان ۹ کیلوگرم باشد -این حد پایینی است که تقریبا صد برابر کوچک تر از دنباله دارهای آیسان و لاوجوی است.

اگر یک دنباله دار به اندازه ی کافی جرم داشته باشد و از روبرو به خورشید نزدیک شود، شیب تندی که به هنگام افتادن در میدان گرانش خورشید دارد سرعتش را به بیش از ۶۰۰ کیلومتر بر ثانیه خواهد رساند. در این سرعت،نیروی پَساری که از جو پایینی خورشید بر دنباله دار وارد می شود آن را پهن می کند -مانند یک کلوچه- و دنباله دار بی درنگ پس از آن می ترکد. در پی انفجار دنباله دار، پرتوهای X و فرابنفشی آزاد می شود که ما می توانیم با دستگاه های پیشرفته آنها را ببینیم.

سایت علمی بیگ بنگ / منبع: newscientist ، برگردان: ۱star-7skies